Recensie Michael Jackson in Symphony

Een staande ovatie en een dansend publiek. Daarvoor trad de European Philharmonia o.l.v. Walter Proost op in het Koninklijk Circus. Het orkest deed beroep op arrangeur Roberto Molinelli die onder andere werkte met Bocelli en Pavarotti om de classics van Michael Jackson in een symfonisch jasje te steken. Eric Melaerts was dan weer de leider van de elektrische band en mocht meermaals soleren op elektrische gitaar. Ook de saxofoon kwam trouwens niet zelden op de voorgrond. Als ‘Michael Jackson in symphony’ al een ding bewees, dan is het wel dat de Amerikaanse artiest die ondertussen bijnna 8 jaar geleden gestorven is, over een sterk repertoire beschikt dat erg moeilijk om zingen is.

Daar zat dan ook de zwakte bij momenten van het optreden: het vocale gedeelte. De productie had beroep gedaan op drie backings die eigenlijk de lead moesten nemen. Twee vrouwen en één man. Uiteindelijk bleek dat vooral de man het zware werk mocht opknappen en daar soms best wel goed in slaagde. In het eerste deel kwam zijn stem wat zwak door en waren het vooral de ballads als ‘Human nature’ en ‘You are not alone’ die onvoldoende diepgang meekregen. Dat laatste nummer kende ook in het Koninklijk Circus even een timingprobleem tussen zanger en orkest. Maar vooral: de bridge was kennelijk een brug te ver voor hem. En hoewel hij de eerste wel nipt haalde bij ‘Heal the world’, was de tweede bridge in dat nummer ook iets te hoog gegrepen voor hem. Zonde.

Het deed het ergste vermoeden voor het tweede deel dat veel meer ballads telde dan het eerste. Maar wonderwel hoorden we daar dat zijn stem beter uit de verf kwam en meer body in de mix gekregen had. Ook zijn stem, met dat typische snikje van Jackson in , werkte bij ‘Man in the mirror’ en de samenzang tussen hem en de zwartharige vrouwelijke backing tijdens ‘I just can’t stop loving you’ was gewoonweg geweldig straf. Beide stemmen blendden erg goed. Toen zij ook het allerlaatste nummer ‘Beat it’ voor haar rekening nam, schreven we dan ook in onze notities dat haar stem onderbenut was in deze show. We hadden haar veel meer willen horen zingen en meer de lead nemen.

Na een aarzelend ‘History’ kwam de show lekker op dreef met ‘Don’t stop till you get enough’ waarbij de eerste violen in dialoog gingen met de tweede violen. ‘Smooth criminal’ klonk dan weer voldoende vettig – net zoals het haar van Eric er overigens uitzag – toen die het muzikale laken naar zich toetrok op elektrische gitaar.  Dat Roberto Molinelli zeer goed werk verricht had, was onder andere te horen in de instrumentale passages met ‘Say say say’ in het eerste deel en de medley ‘Blood on the dancefloor’, ‘Black or white’ en ‘Bad’ waarmee het tweede opende.  Tijdens de finale lieten enkele toeschouwers de stoeltjes voor wat ze waren en begonnen te dansen op ‘Thriller’ met heerlijke gitaarriff en saxpartij, ‘Billie Jean’ in een lekker swingend arrangement en stevige afsluiter ‘Beat it’.  Dat het enthousiaste publiek vol Michael Jacksonfans een staande ovatie zou geven, hing al in de lucht op het einde van het eerste deel. Toen zagen we de eerste fans op ‘Blame it on the boogie’ de eerste danspasjes wagen op de parterre.

Conclusie: in deze formule zit behoorlijk wat potentieel. En hoewel men voor een klassieke opstelling was gegaan - met Melaerts die mooi op een stoeltje tussen alle andere muzikanten zat -  kon dit concert naast zijn uitstekende lichtshow, wel wat extra show op het podium gebruiken. Dat zagen we tijdens de herneming van ‘Thriller’. Melaerts liet zijn stoeltje voor wat die was, ging staand spelen naast de backings, en bracht het cross over optreden, op die manier iets meer in de richting van een popconcert. In die richting mag het ook meer gaan. Idealiter kennen de zangers overigens hun tekst vanbuiten en performen ze richting publiek en staan ze niet schuin klassiek opgesteld met hun gezicht naar de dirigent.  Het zou ervoor kunnen zorgen dat het publiek zich nog meer betrokken voelt en de vonk naar het publiek toe sneller overslaat. Nu gebeurde dat wel bij momenten, maar echt in de fik vloog het geheel niet.

Benieuwd of dat de European Philharmonia o.l.v. Walter Proost op 31 mei wel lukt wanneer ze het repertoire van Metallica onder handen neemt.  

< Bert Hertogs >

De setlist:
Deel 1:

1. Intro ‘The Great Gate of Kiev’ (Moessorgski) uit ‘Picture at an exhibition’
2. History
3. Don ’t stop till you get enough
4. Human nature
5. Smooth criminal
6. The way you make me feel
7. You are not alone
8. Say say say
9. Rock with you
10. Blame it on the boogie

Deel 2:

1. Medley: Blood on the dance floor (instr.) – Black or white (instr.) – Bad
2. Man in the mirror
3. Earth song
4. I just can’t stop loving you
5. Heal the world
6. Thriller
7. Billie Jean
8. Beat it

Bis:

1. Thriller